La Grecia con la complicità della Civiltà Europea nega spudoratamente l’esistenza storica del popolo arbërisht

Vincenzino Ducas Angeli Vaccaro (Arberia italiana)

In questi giorni, attraverso i media, sono venuto a conoscenza che il governo greco, oltre che intento a risolvere la questione economica, ormai allogata in antri bui e cavernosi, attraverso un suo parlamentare di estrema destra, sempre con acidità di toni e di vedute, continua, imperterrito, a ripudiare l’esistenza delle comunità arberor o arberisht, la loro identità linguistica e il loro glorioso passato. Tutto ciò induce a non ben pensare sul ruolo che la Grecia, come entità statale, ricopre, a volte con predominante ed indisturbata  arroganza (visto che è abusante del denaro pubblico, anche nostro) nel contesto “ civile” della cosi detta Comunità Europea.

La Grecia, come paese membro della Comunità Europea,  è l’unico a non riconoscere le minoranze linguistiche: nel suo territorio da oltre sei secoli gli arberor o arberisht, come amano farsi chiamare, vivono e lavorano con dignità estrema.

La prima comparsa storica degli Albanesi in Grecia risale tra la fine del 1200 e i primi del 1300, tuttavia Cantacuzeno, cronista bizantino, menziona che, tra i monti della Tessaglia, intorno al 1100, vi si insediarono tribù epirotiche  quali quella dei  Bua e dei Massereti.  Riguardo lo stesso periodo la erudita Anna Comneno (1083 – 1150), identifica, in Grecia, queste popolazioni definendole nella sua opera “Alessiade”, Albanoi specificandoli come abasileuti, cioè senza re.

Negli anni successivi dai vari despoti di Grecia (la Grecia è da ricordare non è mai esistita come entità statuale), molti Albanesi vennero chiamati a ripopolare le terre dell’Attica,  Beozia, Castoria, Corinzia, Laconia, Arcadia, della Messenia – Morea e della Tracia.

Le popolazioni albanesi, fiere delle proprie origini, dopo non molto tempo, cominciarono a distinguersi, in meglio, da quelle greche, alle quali mancava una vera e propria identità etnica e ciò si desume dagli scritti  in una relazione del veneziano Marino Sanudo il Vecchio (1270 -  1343),  attraverso la quale informa: “Le regioni più fertili, quelle dell’Arcadia, di Messenia (Morea), di Laconia, di Negroponte (Eubea),  e di Tessaglia erano ben popolate  di gente albanica che vivevano piuttosto comodamente in dimore, grazie ai denari che derivano dall’agricoltura e dalla pastorizia.” Da questa testimonianza si denota che la popolazione albanese, insediatasi in Grecia intorno al XIII secolo, da entità nomade si è trasformata in sedentaria, accudendo alla terra e al bestiame in maniera più razionale.

Per gli accadimenti storici del XV e XVI secolo, susseguitisi  a causa dell’espansionismo ottomano, molte famiglie arberore o arberisht si trasferirono nell’Italia meridionale. Le popolazioni albanesi meno fortunate rimaste in terra di Grecia, svolsero un ruolo predominante durante le lotte per l’indipendeza di quella seconda patria. In questo contesto vanno ricordati gli eroici personaggi quali Marco Boçari con le gesta dei Sulioti, della capitana di navi Bubulina ed altri ancora.

L’incauto, arrogante e probabilmente ignorante, deputato greco di estrema destra, può indebitamente cancellare a suo piacimento alcune pagine della Storia? Chi si crede costui di essere Ermes o un figlio privilegiato di Zeus? No! Costui è soltanto un aborto della civiltà e del polinomio di arroganza e negligente stoltezza.

La Comunità Europea, quale garante di civiltà, rimane sorda alle discriminazioni, ancora in atto, rivolte alla popolazione Arvanitica. Il 16 settembre del 1969, l’Arberesh di Calabria, papàs  Antonio Bellusci, con altri giovani borsisti europei, relazionò il risultato delle sue indagini riguardo la situazione discriminatoria dei Greci a proposito della minoranza linguistica albanese alla Commissione delle Comunità Europee. Prese di posizione della politica greca:

·        Partito Nea Dhimokratia: Non esiste il problema della lingua albanese in Grecia come non esistono i paesi di origine albanese. Se essa viene parlata in famiglia (ecco il paradosso, esiste o no?), non può esprimere un pensiero di notevole importanza;

·        Partito Pasok: Chi non parla la nostra lingua (greca), non appartiene alla nostra razza e alla nostra nazione;

·        Posizione del Ministero della Cultura: Non c’è e non ci deve essere nessun insegnamento della lingua albanese perché essa in territorio greco non esiste;

·        Posizione del periodico “Antì” di Atene: Le Minoranze Linguistiche in Grecia, Arvaniti,  Vlachi, Pomachi (Bulgari) non possono reclamare nessun diritto. In Grecia esistono solo Greci.¹

Le contraddizioni e l’arroganza del Governo greco e dei suoi parlamentari riguardo la questione della salvaguardia delle minoranze etniche, dovranno essere temi di primaria importanza da affrontare e sui quali, la cosiddetta  Europa civile,  finora ha volutamente riporre nell'erebo. Tutto si può ignorare, la Storia no!

1 Dalla relazione di Papas Antonio Bellusci presentata alla Commissione Europea.

 

Reagojnë ashpër Arbëreshët e Italisë kundër deklaratave të parlamentarit të së djathtës ekstremiste greke

 

Greqia me bashkëpunimin e Qytetërimit Europian mohon paturpësisht ekzistencën historike të popullit Arbëresh

 

Shkruar nga arbëreshi Vincenzino Ducas Angeli Vaccaro, pasardhës i familjes aristokrate shqiptare mesjetare Duka- Ëngjëlli

(me kërkesë të autorit përktheu nga italishtja dhe përshtati në gjuhën shqipe: Brunilda Ternova)

Këto ditë, përmes mediave, informohem se qeveria greke, përveçse e përqëndruar në synimin për të zgjidhur çështjen e saj ekonomike - e fundosur tashmë në karakatina të errëta dhe shpellare -, me anë të një parlamentari  të ekstremit të djathtë - me tone dhe pikëpamje të thartuara -, vazhdon e patundur të mohojë ekzistencën e bashkësisë Arbërore ndryshe e njohur si Arbëreshe, bashkarisht me identitetin e tyre gjuhësor dhe të kaluarën e tyre të lavdishme. E gjith kjo tendencë të bind që të mendosh negativisht për rolin që luan entiteti shtetëror i Greqisë, shpesh me një arrogancë të qetë mbizotëruese (dhe abuzuese e fondeve publike europjane, përfshih edhe e parave tona), në kontekstin “qytetar” të të ashtuquajturit Komunitet Europian.

Greqia, si një vend anëtar i Bashkimit Europian, është i vetmi Shtet që nuk njeh minoritetet gjuhësore që egzistojnë në atë territor për më shumë se gjashtë shekuj: Arbërorët, ose siç e quajnë ata ndryshe veten Arbëreshët, të cilët jetojnë dhe punojnë me dinjitet ekstrem.
Shfaqja e parë historike e shqiptarëve në territorin ku sot shtrihet Greqia daton në fund të 1200 dhe në fillim të 1300, e megjithatë kronisti bizantin Kantakuzeno, përmend se në malet e Thesalisë rreth vitit 1100 u vendosën aty fise epiriote të tilla si ai i Buas dhe Maseretëve. Në lidhje me të njëjtin argument dhe të njëjtën periudhë kohore na flet edhe dijetarja Ana Komnena (1083 - 1150), e cila në veprën e saj “Alessiade” e identifikon këtë popullsi me emrin ALBANOI dhe specifikon se ata janë ‘Abasileuti’, pra që do të thotë se nuk i sundonte asnjë mbret.
Në vitet në vijim shumë shqiptarë u thirrën nga despotë të ndryshem të Greqisë bizantine (kujtojmë këtu se Greqia nuk ka egzistuar kurrë si një entitet shtetëror), për të populluar tokat e Atikës, Beotisë, Kosturit, Korinthit, Lakonis, Arkadias, Mores dhe të Thrakës.
Popullata shqiptare, krenare për origjinen e vet, jo shumë kohë më pas filloi të dallohej pozitivisht në krahasim me atë greke -  kësaj të fundit i mungonte një identitet i vërtetë etnik dhe këtë aspekt e nxjerrim në dukje konkretisht nga shkrimet që rezultojnë në një raport nga veneciani Marino Sanudo i Vjetri (Marino Sanudo il Vecchio, 1270 - 1343), përmes së cilës na informon se: “Rajonet më pjellore, ato në Arkadia, në More, në Lakoni, në Negroponte ose ndryshe Eubea dhe në Thesali ishin të mirëpopulluara me shqiptarë të cilët jetonin në mirëqenie në shtëpitë e tyre, në sajë të parave që përfitonin nga bujqësia dhe nga blegtoria”.
Nga kjo dëshmi është e qartë se popullata shqiptare e vendosur në Greqi rreth shekullit të XIII -të, nga një entitet nomad ishte transformuar në një entitet sedentar duke u kujdesur për tokën dhe bagëtine në një mënyrë më racionale. Për shkak të ngjarjeve historike të shekujve të XV-të dhe XVI-të, shkaktuar nga ekspansionizmi i njëpasnjëshem i imperializmit osman, shumë familje Arbërore/ Arbëreshe u zhvendosën në jug të Italisë ku dhe egzistojnë akoma. Ndërsa popullata shqiptare që pati më pak fat e që mbeti në Greqi,  luajti më pas një rol shumë të rëndësishëm gjatë luftrave për pavarësinë e vendit në çerekun e parë të shekullit të XIX-të. Në këtë kontekst duhet të permendim personazhet heroike të tillë si Marko Boçari, bëmat e Suliotëve, kapitenja e anijeve Bubulina e shume të tjerë.  
Si mund të fshijë padrejtësisht e sipas dëshirës disa nga faqet e historisë i pamaturi, arroganti e sipas të gjitha gjasave ndoshta injoranti, deputet grek i së djathtës ekstreme? Kush mendon se është ky individ, Hermes ose një fëmijë i privilegjuar i Zeusit? Jo! Ai është vetëm një abort i qytetërimit dhe një polinom i arrogancës e i budallallëkut të pakujdesshëm.

Komuniteti Europian, si garantues i qytetërimit të Kontinentit të Lashtë, vazhdon të mbetet i shurdhër e i verbër përkundrejt diskriminimit, i cili vazhdon ende edhe sot të praktikohet kundër popullsisë Arvanitase. Më 16 shtator të 1969, arbëreshi i Kalabrisë, Papas Antonio Bellushi bashkarisht me studjues të rinj europjanë, do të raportojnë rezultatet e hetimeve të tyre në lidhje me gjendjen diskriminuese të shtetit grek përkundrejt pakicës gjuhësore shqiptare në Komisionin e Komuniteteve Europiane. Të shkëputur nga ky raport i Papas Antonio Bellushi po sjellim në vijim kundërpërgjigjen që mbajti politika greke:

1) Qëndrimi i Partisë Nea Dhimokratia: “Nuk egziston problemi i gjuhës shqipe në Greqi ashtu si nuk egzistojnë fshatrat me origjinë shqiptare. Në qoftë se kjo gjuhë flitet brenda kontekstit familjar (sh. i autorit: ky është paradoks, egziston apo jo kjo gjuhë?), nuk mund të shprehë një mendim të një rëndësie shumë të madhe”;

2) Qëndrimi i Partisë Pasok: “Kush nuk flet gjuhën tonë (greke), nuk është pjesë e racës sonë dhe e kombit tonë”;
3) Qëndrimi i Ministrisë së Kulturës: “Nuk egziston dhe nuk duhet të egzistojë asnjë mësimdhënie e gjuhës shqipe sepse ajo nuk egziston në territorin grek”;

4) Qëndrimi i gazetës periodike “Anti” në Athinë: “Pakicat gjuhësore në Greqi si Arvanitasit, Vllehët, Pomakët (bullgarët) nuk mund të pretendojnë asnjë të drejtë. Në Greqi ka vetëm grekë”.

Kontraditat dhe arroganca e Qeverisë greke dhe e parlamentarëve të saj, në lidhje me çështjen e mbrojtjes së pakicave etnike, duhet të jetë një tematikë që Bashkimi Europjan duhet të shqyrtojë me prioritet të jashtëzakonshëm pasi, e ashtuquajtura Europë e civilizuar deri tani i ka vendosur qëllimisht ne Erebo (sh.p.: bota e përtejme).

Gjithshka mund të injorohet, por jo Historia!
 

Linku i artikullit në gjuhën italiane: http://arberiaitalia.blogspot.it/2013/02/la-grecia-con-la-complicita-della.html